Cunku sen, harikalar diyarindan gelmis bir pastane isletmecisiydin. Bense gerceklikle ayni yatagi paylasiyordum. Senin bu kadar mukemmel olmana inanmak benim icin dogaustuyaratiklar'a inanmaya benziyordu. Sen bir insandin, ve bunu hepimiz biliriz ki tatlim, insanlar mukemmel degildir. Kimse degildir. Sen de degilsin. "kotusun sen, dost tutamayan bi' yanin var mesela. gibi." Ama hayir! Bu seninle ilgili degil ki. Sadece herkes insan. Kedilerle ya da tarla fareleriyle arkadaslik yapsak mesela, boyle olmaz ki. Nasil olur bilmiyorum tabi, ama boyle olmayacagi kesin. Ben ucan hayvanlarla arkadaslik kuramazdim, bunu biliyorum. Secici yanimi hic kaybetmeyecegim sanirim. Bazi seylerin karsimiza cikmasina kader sebep olur, -evet ben buna inaniyorum, kader diye bi' sey var. Zaten evren tum bu seylerin gerceklesmesini istiyorsa gerceklesir. Biz buna dur sus diyemeyiz. Tabi her seyi onun eline de birakamayiz. Bize bazi isaretler gonderir ve biz de farkina varmadan o isaretleri goruruz ve ona gore hareket ederiz. Cok ciddiyim, fark etmeden goruruz. Cunku o an duruma o kadar odaklanmis oluruz ki, gerceklesen herhangi bir seyi, ornegin bir ilerlemeyi ya da gelismeyi, evrenin gonderdigi bir isaret olarak gormeyiz. Sadece goruruz. Bu tarz seylere benim gibi kafa yoran insanlar oldugunu biliyorum. Senin bizden biri olup olmaman hic onemli degil. Cunku biliyorum ki benden birisin.
Sen. Nerdesin?
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder